با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان

از وقتی که رفتیآسمان بهانه می گیردوبغضش رادر لابه لای ابرها پنهان می کندتو نیستی تا ببینیحتی عروسکهابه انتظار نشسته اندبا چشمانی نمناکو من در بهت و سکوتهر ثانیه می میرم با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...

مَنعَم نکن از گریستنآنجا که دل می شکندو خورشیدِ امید رو به خاموشی میرودمسیرِ اشک چون رودیکه از کوهستان سرچشمه می گیردجاری می شوداز آب شد آرزوهایماینک که به حکم گردش ایام وبی وفایی روزگارباید دنیای فان با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...